ما از قبیله ی تنهای جمعه هایی و از خستگان زمان .

خط فاصله ای نیست که قصه ی ما و شما را نداند .

دیگر سالهای دور از تو هر روز بر ما ریشه می دواند

و بارش ستارگان غم شهر را آذین می بندد .

طنین گام های سر سخت زمان را حس می کنیم

و پای برهنه بر روزنه های روشن دل تنگی چشم دوخته ایم .

ما را شنیدن موسیقی گذر زمان کافی ست که سر بر شانه ی جمعه ها بگذاریم

و حلول سال های از دست رفته ی مان را اشک بریزیم .

جهان تو را و زمان را بیاد می آورد

این داستان هزار ساله ی تنهایی زمین است .

دل ها آرامگاه کلماتی شده اند که بارها و بارها نیامدنت را هجا کرده اند

ای حضرت آفتاب !

سوسوی فانوس های غربت را

که بر دل های تنگ شده ی خود آویزان کرده ایم

به خاطر بسپار .

غروب های جمعه دلگیر که از پنجره ی نگاه ،

کلاغ های بی آشیان را می نگرد را به یاد بیاور

و دست های دوستی مان را که هر خمعه

به هوای آمدنت بالا می روند و دست تکان می دهند

فراومش نکن .

پاهای بی عبور ما را که از هجوم دقایق ناهمگون درد می گذرند مشاهده کن .

این تابلوی غربت گمشدن ماست که بر دیوار تنهایی آویخته ایم

و در سایه سار روشنایی پشت ابر ،

باران و آفتاب را حس می کنیم .

نورت را بر ما بتابان ای حضرت والا !

که چشم ها بی حضور تو

به تنگ دستی خویش اعتراف خواهند کرد.

کلاغ ها تنهایی ما را از پشت بام نگاه ها مب پایند و بهار ،

رفته رفته بی تو بی بار تر و بی بهار تر می شوند

میان بیداری و خواب روزها و شب ها را با خود می کشانیم

و اندوه هزار ساله ی خود را در هجرت رازها به خاک می سپاریم

زودتر بیا

که تا همیشه چشم ها بر گذر زمان سوسو می زنند

و جمعه ها را نذر آمدنت با دیدگان خود آب و جارو می کنند

که ما بی بال تر از همیشه بر بام تنهایی تو را چشم انتظاریم .