خداوندا ! مادام که نیازمند یاریت هستم و دست خالی نیازم به سویت دراز است . پرسشم از خویش و غیر است ؟

که من بی مقدار اگردست یاریگر تو یاریش نکند حتی یارای یاری خویشم نیست  پس چگونه باید یار یاوری چون تو باشم .  که خود یار و یاریگر و یاوری .

و پروردگار !آفریدگار ، یار ، یار، یارو یاور من در پس این پرسش دانایی اندک آدمی ام پاسخ می دهد انگار که یاری کردن تو و یار بودن با تو همان است .  که پیوسته دست نیازم به سوی تو باشد و بس !

و پیوسته خواهان ، خواستگار و خاطرخواه یاری چون تو باشم !

و آنکه در اجرا و اشاعه ی خواسته هاو شریعت تو ثابت قدم باشم .

و خداوندا! اینها که گفتم همه از سر نیاز بود و از سر عشق !

و اقرار و ابرام بر خویش که دست از یاریت برندارم که نشویم که دست از یاریم نشویی و در یاری و دوستی با خودت اگر لایقم که نیستم ! و اگر در خورم که نیستم ! و اگر شایسته ام که نیستم ! اما باهمه ی نیستیم  ثابت قدم ام بداری و پایدارم کنی و هماره یاورم باشی ! و خداوند نزدیکتر است …