امام محمد باقر(ع) فرمود: رسول خدا(ص) در آخرین جمعه‏ از ماه شعبان برای مردم خطبه خواند و پس از حمد و ثنای الهی فرمود:
ای مردم! به راستی که نزدیک است ماهی فرا برسد که در آن شبی است بهتر از هزار ماه، و آن ماه رمضان است. که خدا روزه آن را واجب، و یک شب نماز مستحب برخاستن در آن را همچون نماز مستحب هفتاد شب از ماههای دیگر قرار داده است.
و پاداش یک خصلت خیر، و نیکوکاری مستحب در آن را همچون پاداش کسی که واجبی از واجبات خدای سبحان را انجام داده مقرر فرموده است.
و هر کس یک واجب از واجبات خدا را در آن انجام دهد همچون کسی است که هفتاد فریضه از فرایض خدا را در ماههای دیگر انجام داده باشد.
و آن ماه صبر است و پاداش صبر بهشت است و نیز ماه همیاری است و نیز ماهی است که خدا روزی مؤمن را در آن فزونی بخشد و هر کس در آن مومن روزه داری را افطاری دهد در نزد خدا پاداش آزادی یک بنده و آمرزش گناهان گذشته‏اش را دارد.
عرض شد: ای رسول خدا! همه ما بر اینکه روزه داری را افطاری دهیم توانا نیستیم.
فرمود: خدا کریم است همین پاداش را به کسی که با آبِ آمیخته با شیری، یا با جرعه آب گوارایی، یا با جرعه یا با چنیدن خرما که جز بر آن قادر نیست روزه داری را افطار می‏دهد نیز عطا می‏کند.
و هر کس در آن بر مملوک (و زیر دست) خود آسان گیرد خدا از او آسان حساب کشد.
و این ماهی است که آغاز آن رحمت، و میانه آن مغفرت، و پایان آن اجابت و آزادی از آتش است.
و شما (در این ماه) از چهار خصلت بی‏نیاز نیستید یا دو خصلت خدا را خوشنود می‏‌سازید و به دو خصلت دیگر نیز محتاجید.  آن دو که برای رضای خداست گواهی اینکه معبود حقی نیست جز خدا و به راستی من رسول خدایم.
اما آن دو که شما را خوشنود می‏‌کند و از آنها بی ‏نیاز نیستید این که: از خدا در این ماه حوائج و بهشت و عافیت را بخواهید و از آتش به او پناه برید.