بسیجیان، سرو قامتانی هستند که سرو در توصیف عظمتشان خمید و دریادلانی که دریا برای تفهیم وسعتشان خشکید. پروانه صفتانی که شمع از سوز و جمالشان آب شد، غیرتمندانی که کوه از هیبت غیرتشان فرو ریخت و طلایه‏ دارانی که حق در سیمایشان متجلّی است.

چه خالصانه جان در کف می‏ نهند و چه عاشقانه زندگی را در طبق اخلاص.

تو پایه‏ های استوار سرزمین پهناورمان هستی، برپا باش که تو تکیه ‏گاه شانه‏ های خسته مظلومانی! تو همان «بسیجیده رزم با ترجمانِ» فردوسی و «نبرد آزمای ایران سپاهِ» نظامی هستی و ما همه تلاش‏هایت را در راه عمران، آبادی، امنیت و آزادی کشور اسلامی‏مان به قدمت هزاران بهار، ارج می‏نهیم، که این همه شکوه و عظمت و این همه مردانگی و غیرت را چگونه ببینیم و چگونه پاس نداریم، ای بسیجی سلحشور!

تو سینه‏ ای وسیع‏تر از اقیانوس داری. شانه‏ های سترگت تابِ تحمّل تمامِ مظلومیت‏ های تاریخ و محرومیت‏ هایِ مظلومانه را دارد. در صنوبرِ قلبت هر لحظه جوانه ‏های ایمان می‏ شکفد و در تاریخِ توفان‏ خیز سرزمینمان هر لحظه شکوه شان حماسه می‏ آفریند. تو فاتحِ دروازه‏ های حقیقت و فاطر کاخ‏های خیالی هستی.