از کودکي‏ ات، سجود و سير و سلوک، به سيمايت نور مي‏افشاند و عرفان، رخ ‏آراي تو گشته بود. وقتي بر شانه‏ هاي تو، جامه فاخر امامت امت نشست، به حبس کج نهادان، آرزده شدي. پرنده روح تو اما به هيچ ميله و قفلي تن نداد؛ که اوج زندان و کنج آن حبس، رخصت خلوت تو بود با معبود؛ «عدو شود سبب خير اگر خدا خواهد».
روزها با تشنگي کام تو، با روزه و شب‏ها با ناله و نواي مناجات تو پيوسته، رنگ خدا مي‏گرفت. آن رنج‏ها و عسرت‏ها را به صبر و سکوت، به شيوه نياي بزرگت علي عليه‏ السلام از سر گذراندي و با حضور گسترده کلامت بر سرزمين‏ هاي شيعيان، دل‏ آرامشان شدي. اين حضور گرم، از آنِ ارشادگري‏ هاي تو بود.
سيره و سريرت تو، به سان کهکشاني از نور و منظومه‏ اي از ستارگان شب، مرز پيدا کردن راه بود از بيراهه، و بدعت‏ها و کژي‏ها، با انگشت اشارات تو به سمت صراط، ر اه مي‏نمود.
آهسته آهسته، روي در پرده مي‏کشاندي تا دلدادگان کوي تشيع را به شيوه مهدي‏ ات مأنوس کني که: آفتاب مي‏خواهد روي در نقاب ابر کشد و تا زماني دور، اين‏گونه بتابد.
مرثيه‏ سراي هجرت توييم و همچنان چشم انتظار رونمايي آفتاب.
«ما در انتظار رويت خورشيديم