امت که می‏آید، فرشته‏ها می‏آیند به شاعران الهام دهند، تا از تو حرف بزنند. بَعد، شعرها را می‏برند به آسمان. خاک، حرفِ تو را نمی‏زند و خاکیان. اصلاً نمی‏توانند از تو حرف بزنند. فقط می‏مانند چاه‏ها، که آنها را هم، علی علیه‏السلام هم‏رنگ آسمان‏ها کرد. این همه، نشانِ توست، اما تو مثل این‏ها نیستی!

امت که می‏آید، آفتاب، شرمنده می‏شود و خاموش!
شمعی به یاد چشمت روشن می‏کنم. عطر سبز خیالت، نخلستان را نشانه می‏گیرد. و من، آوای پیرزنی را می‏شنوم که سهمِ شادی‏اش، پیراهن کهنه‏ات را به بهشت سپرد.
و مسکینی، یتیمی و اسیری، که هر کدام، افطارت جز به هوای نذر عشق نخورد.دستاش که به اشاراتِ نگاهت می‏جنبید، دستان علی را، سخاوت می‏بخشید، تا یتیمان ـ سر بر زانوهای مادرانشان ـ به خواب نروند و شب‏های غربت و یأس کوفه، ستاره باران شوند. که سکوتِ سرد و سنگین دیوارهای کاهگلی را، با سرودِ «بابا آمد» بشکنند… «بابا، نان آورد».

من، امّا شکستم…
هیچ کس، تو را نشکست
حتی پهلویت را!
نامِ زیبایت هست…
و من ـ امّا ـ هرچند شکستم، هنوز پهلویت هستم.
چرا بی‏نشانت می‏خوانند شاعران؟! این‏ها ـ همه ـ نشانه‏های توست، اما تو مثل این‏ها نیستی!
من شاعر نیستم. فقط می‏دانم نامت که می‏آید، چشم‏هایت شمعی در دلم می‏افروزند و به داغت می‏سوزند.
هیچ‏کس، تو را نشکست. و دلم می‏گوید: «فاطمه، فاطمه است»!