دست رحمت بر سر ساعات عرفه کشیده شده است. عرفه، یک نظام منسجم اشک است؛ گریه های پرسوز و سازنده ای که اقتدا می کنند به عرفه حسین بن علی علیه السلام .

همه در جایگاه تمنا، به زاری نشسته اند و به پیشینه پر اشتباه خویش تصریح می کنند. دورافکنی لباس گناه، فرهنگی از عید واقعی را می رویاند. فاصله ها بی معنا می شوند و کِشش ها، پررنگ. تقویت تبادلات مهربانی در نگاه امروز، تماشایی است.

عرفه، روزِ پرداخت به محتوا است و دعا، مغز عبادت.

نگاه کن! گلی از بهشت، به وسط دشت ایّام کاشته اند و امروز، یعنی شتاب برای بوییدن این گل معطرِ دمِ دست.