یک عمر تنهایی را چله نشسته‏ام، می‏خواهم بی‏کسی‏ام را فاتحه‏ای بخوانم. می‏خواهم چار تکبیر بر زنم به هرچه گناه، به هرچه فراموش‏کاری.
دانه‏های اشکم را به قربانگاه کرمت آورده‏ام.
دردآشنای نادیده! دیده‏ام بگشا تا جمال یار بینم و پایم دِه تا به دیار عشق برگردم!
در ماتم روزهای رفته، می‏نالم.
ای شب عاشقانه مسجد! در هجر موعود ازلی، می‏گریم.
ای هوای دلتنگی محراب! دلتنگ آن عشقم و شرمگین روی سیاه خود و کوچه‏ای که آب و جارو نکرده‏ام برای قدوم مبارکش.
مشتاقم و دلواپس آمدنش.
ای صاحب صباح، ای فالق صباح! گواه اشکم باش و پناه خستگی‏ام.