باید این سه روز را به یاد بسپارم و در ذهن هر ذره وجودم، ثبت کنم.
باید گرمای خورشید این سه روز، مرا تا آخر عمر، دلگرم نگه دارد.
اگر خورشید را در سینه داشته باشی، هیچ ظلمتی تو را با خود نخواهد برد. باید بکوشم کوله‏ام را از هوای کبریایی این اوقات روشن، پر کنم.
باید لحظه لحظه‏اش را به خاطر بسپارم.
مجالی نیست ؛ باید جان بگیرم و قوی شوم؛ گرم شوم و پر نور؛ ریشه بدهم و قد بکشم زیر این آفتاب شرقی .
چاره‏ای نیست؛ باید در همین سه روز بزرگ شوم.
آمده بودم عوض شوم.
یادم می‏آید، آمده بودم کوزه‏ام را از این چشمه هوش پر کنم.
یادم می‏آید، آمده بودم تنی به آب آشنا کنم؛ آمده بودم پیِ پاکی. آمده بودم نامه‏ای را که سال‏ها پیش نوشته بودم، به دست جریان این چشمه بسپارم تا با خود ببرد؛ نامه‏ای که جرئت باز کردن و خواندنش را در خود نمی‏یافتم.
آمده بودم پیراهن خستگی قرن را در زلال این چشمه بشویم و با رطوبتش، تمام این دره نفس‏گیر را تا پایان، یک‏نفس بدوم.
آمده بودم، عطش هزار ساله انسانی‏ام را با جرعه جرعه این آب گوارا برطرف کنم.
آمده بودم در پی تغییر، تحول. آمده بودم پوست بیندازم. آمده بودم پیله بِتَنَم؛ می‏خواستم رها شوم از این شَفیرگی، بال بگیرم و به دیوار باغ بروم.
آمده بودم عوض شوم.
دیگر سبک شده‏ام
احساس سبکی می‏کنم. در این دقایق آخر، نمی‏دانم چه شد که از هوشِ زمین رفتم. نمی‏دانم چه شد که وصل شدم. نمی‏دانم چه شد که فراموش شدم. نمی‏دانم چه شد که با جریان تند این زمزمه‏ها رفتم.
چه شد که غرق نوای ربّنا شدم، چه شد که بی‏پیرایه، دوباره به دنیا آمدم.
دوباره احساس کودکی می‏کنم؛ کاش دوباره بزرگ نشوم!