فاطمیه یک دهه نیست؛ که یک تاریخ است.

یک تاریخ پر از درد. یک تاریخ پر از غربت.

یک تاریخ پر از  مظلومیت.

یک تاریخ پر از ایمان به تاراج رفته.

یک تاریخ پر از نفاق و کینه…

روضه سنگینیـــست…

آهسته بگوییم…

در پی آن حادثهء کوچه و در و دیوار و میخ

این روزها

مــادر از دست حســین میخورد آبــــــــ

قلــب غـریـب هـمـسـفـرت درد می کنـد
ایـن روزهـا کـه بـال و پـرت درد می کنـد

سیـلی زدنـد بر تـو ولی بس که غیـرتـی است
انـگــار صـورت پـسـرت درد مـی کـنـد . . .

امت که می‏آید، فرشته‏ها می‏آیند به شاعران الهام دهند، تا از تو حرف بزنند. بَعد، شعرها را می‏برند به آسمان. خاک، حرفِ تو را نمی‏زند و خاکیان. اصلاً نمی‏توانند از تو حرف بزنند. فقط می‏مانند چاه‏ها، که آنها را هم، علی علیه‏السلام هم‏رنگ آسمان‏ها کرد. این همه، نشانِ توست، اما تو مثل این‏ها نیستی!

امت که می‏آید، آفتاب، شرمنده می‏شود و خاموش!
شمعی به یاد چشمت روشن می‏کنم. عطر سبز خیالت، نخلستان را نشانه می‏گیرد. و من، آوای پیرزنی را می‏شنوم که سهمِ شادی‏اش، پیراهن کهنه‏ات را به بهشت سپرد.
و مسکینی، یتیمی و اسیری، که هر کدام، افطارت جز به هوای نذر عشق نخورد.دستاش که به اشاراتِ نگاهت می‏جنبید، دستان علی را، سخاوت می‏بخشید، تا یتیمان ـ سر بر زانوهای مادرانشان ـ به خواب نروند و شب‏های غربت و یأس کوفه، ستاره باران شوند. که سکوتِ سرد و سنگین دیوارهای کاهگلی را، با سرودِ «بابا آمد» بشکنند… «بابا، نان آورد».

من، امّا شکستم…
هیچ کس، تو را نشکست
حتی پهلویت را!
نامِ زیبایت هست…
و من ـ امّا ـ هرچند شکستم، هنوز پهلویت هستم.
چرا بی‏نشانت می‏خوانند شاعران؟! این‏ها ـ همه ـ نشانه‏های توست، اما تو مثل این‏ها نیستی!
من شاعر نیستم. فقط می‏دانم نامت که می‏آید، چشم‏هایت شمعی در دلم می‏افروزند و به داغت می‏سوزند.
هیچ‏کس، تو را نشکست. و دلم می‏گوید: «فاطمه، فاطمه است»!

نامت چه آسان بر لب‏ها می‏نشیند و یادت، چه داغ‏ها بر دل‏ها می‏نشاند. نامت که می‏آید، ذهن‏ها لحظه‏های درنگ را می‏دوند و… می‏روند به کوچه‏ای گم شده و متروک و تنها انگار می‏بینند تو را؛ با جامه‏ای رنگین و سرخ فام، از خون و خاک. بازویی کبود ـ که هماره بوسه‏گاه پدر بود ـ و صورتی…
بُهت نگاه زنی که تو را مادر بود. این همه، نشانِ توست، اما تو مثل این‏ها نیستی!