از زیباترین توصیفاتی که حضرت ولی عصر ارواحنا فداه راجع‌به امام حسین (علیه‌السلام) بیان کرده است؛ آنجا‌ست که در خطاب خود به جد بزرگوارش امام حسین (علیه‌السلام) می‌فرمایند:

«کُنتُ لِلرَّسُولِ وّلَداً وً لِلقُرآن سَنَداً وَ للاُمَّه عَضُداً وَ فِی الّاعَهِ مُجتَهِداً حافِظاَ لِلعَهد وَ المیثاق ناکِباَ عَن سُبُلِ الفُسّاق تَناوه تأوه المَجهُود طَوِیل الرُکُوع وَ السُّجُود زاهِداَ فِی الدُّنیا ژُهدَ الرّاحِل عَنها ناظِراَ بِعَین المُستَوحِشِینَ مِنها»(1)

«تو ای حسین! برای رسول خدا فرزند و برای قرآن سند و برای امت بازوئی بودی، در طاعت خدا تلاشگر و نسبت به عهد و پیمان حافظ و مراقب بودی، از راه فاسقان سر بر می‌تافتی، آه می‌کشیدی، آه آدمی که به رنج و زحمت افتاده، رکوع و سجود تو طولانی بود، زاهد و پارسای در دنیا بودی، زهد و اعراض کسی که از دنیا رخت برکنده است، با دیده‌ی وحشت زدگان بدان نگاه می‌کردی.»
درك فرهنگ انتظار تابعی از انس با فرهنگ عاشورا است.
کسی که با عاشورا آشنا نیست چگونه می‌تواند با انتظار آشنا شود.
انتظار برای چه، پاسخ چرایی انتظار در عاشورا است.
منتظر واقعی كسی است كه از كربلا عبور كرده باشد كه كربلائیان نخستین منتظرانند.
عاشورا و انتظار حسین و مهدی (عجل‌الله‌تعالی‌فرجه) دو رویا هستند اما دو رویای صادقه كه یكی تعبیر شده است و دیگری به زودی بافرج وجود مقدسش تعبیر خواهد شد.
نام حسین (علیه‌السلام) شورآفرین است و نام دیگری مهدی (عجل‌الله‌تعالی‌فرجه) جهت بخش.
بارالها ما را عاشورایی كن.
اللهم‌عجل‌لولیک‌الفرج.