اثر تربيتي، رواني روزه
مهمترين اثر روزه بعد تربيتي و رواني آن است. روزه روح آدمي را تلطيف و اراده انسان را «قوي» و غرائز او را «تعديل» ميكند.
از مرتاضان و مهذبان نفوس، كه از راههاي مخصوص به خود به تطهير روح ميپردازند، گرفته كه معتقدند: آنچه نفس را ناخوش آيد، بايد بدان پرداخت و روزه چنين است تا صوفيان، كه چله نشينند و از اصولشان امساك است، و عارفان كه ميگويند: اندرون از طعام خاليدار تا در او نور معرفت بيني همگي نقش محوري روزه در خودسازي و تهذيب نفس را باور دارند؛ زيرا روزه، تمرين مقاومت و آمادگي روحي در خودسازي است. براي اين كه اخلاق و تهذيب نفس بر دو پايه استوار است:
الف) تخليه؛ يعني پاكسازي و تصفيه روح از عادات ناپسند و آلودگيهاي مادي كه مقدمه آن شناخت صفات پسنديده و ناپسند است.
ب) تحليه؛ يعني آراستن نفس به صفات پسنديده و مطلوب انساني، مانند تقوا كه از حكمتهاي روزه است «لعلكم تتقون».
روزه كلاس كسب تقوا است، تمريني براي متقي شدن است. افرادي كه ساليانه، يك دوره يك ماههاي براي شركت در اين پيكار دروني را ميگذرانند، از آمادگي رزمي و دفاعي بيشتري برخوردارند. براي اين كه پيامبر اكرم(ص) شكم پرستي و شهوت جنسي را از جمله سه امري برشمرد كه پس از خويش، براي امتش نسبت به آنها بيمناك بود.
و نيز از كلام گوهر بار آن حضرت است كه فرمود: «اولين چيزهايي كه موجب گرفتاري انسان در آتش جهنم است، دهان (ابزار گناهان فراوان)، و فرج (ابزار شهوت جنسي) است» .
در ماه مبارك رمضان، از جمله اموري كه روزهدار بايد از آنان پرهيز كند، خوردن و آشاميدن و مسائل جنسي است. او بايد در حال روزه با وجود گرسنگي و تشنگي از غذا و آب، از بعضي لذات چشم بپوشد و عملاً ثابت كند كه همچون حيوان در بند اصطبل و علف نيست. او ميتواند زمام امور نفس سركش را به دست گيرد و با تمرينهاي پيگير و خستگيناپذير از رقبههاي دشوار شكم و شهوت پرستي بگذرد و بر هوسها و شهوات خود مسلط گردد.
در حقيقت بزرگترين فلسفه روزه همين اثر تربيتي و معنوي آن است. انساني كه انواع غذاها و نوشابهها در اختيار دارد و هر لحظه تشنه و گرسنه شد به سراغ آن ميرود، همانند درختاني است كه در پناه ديوارهاي باغ بر لب نهرها ميرويند، اين درختان نازپرورده، بسيار كم مقاومت و كم دوامند. اگر چند روزي آب از پاي آنها قطع شود، پژمرده ميشوند و ميخشكند؛ اما درختاني كه در لابلاي صخرهها در دل كوههاي بيابانها ميرويند و نوازشگر شاخههايشان در همان اوان رشد و نمو، طوفانهاي سخت و آفتاب سوزان و سرماي زمستان است و با انواع محروميتها دست به گريبانند، بسيار محكم و پر استقامت و سختكوش و سختجانند.
روزه نيز آدمي را از عالم حيوانات ترقي داده و به جهان فرشتگان صعود ميدهد.
اگر پيامبر اسلام (ص) ميفرمايند: «الصوم جنة من النار؛ روزه سپري است در برابر آتش دوزخ»اشاره به اين موضوع است.
و نيز امام علي (ع) ميفرمايد: «و صوم شهر رمضان فإنه جنة من العقاب»و روزه ماه رمضان سپر است از عقاب الهي.
يعني روزه موجب غفران و آمرزش گناهان و معاصي انسان است، كه به وسيله روزه نجات از آتش جهنم و عقوبت پروردگار حاصل ميشود.
در روايت آمده كه امام علي (ع) از پيامبر اكرم (ص) پرسيدند: چه كنيم كه شيطان از ما دور شود؟ حضرت فرمود: «الصوم يسود وجهه و الصدقة تكسر ظهره و الحب في الله و المواظبة علي العمل الصالح يقطع دابره و الاستغفار يقطع وتينه» روزه روي شيطان را سياه ميكند و و انفاق در راه خدا پشت وي را ميشكند و دوست داشتن به خاطر خدا و مواظبت بر عمل نيك، دنباله او را قطع ميكند و استغفار رگ قلبش را ميبرد.
روان و جان آدمي تنها گذرگاه رحمان نيست، بلكه گامهاي دهشتبار شيطان نيز گاه در آن طنين ميكند. قلب هر چند «حرم» خداست، ولي گاه صداي نامحرم در حريم آن شنيده ميشود و قاهقاه شيطان گستره آن را پر ميكند. چه كنيم تا گناه به قلبمان راه پيدا نكند؟ چه كنيم تا رشتههاي مرئي و نامرئي كه دست سياه شيطان بر گردن دلمان ميافكند، ما را به سراشيبي جهنم نكشاند؟ چه كنيم كه «خودمان» باشيم و شفاف و روشن زندگي كنيم و خدا كه آرامگاه همه پروازگران عرصه معرفت و محبت است، آشناي جانمان باشد و ياد او هم سايه لحظهها و فرصتهايمان؛ هزاران راه پيشپاي نهادهاند تا بيراهه و گژراهه ما را نربايد، هزاران نردبان به شوق زيارت قدمهاي ما آغوش گشودهاند تا ما اسارت خاك و زمين را نپسنديم و سمت آبي آسمان را گم نكنيم.
آري به فرموده رسول رهبر (ص)، روزه بزرگترين مانع وسوسههاي شيطان و نردبان صعود و تقرب به پيشگاه خداي متعال است.
روزه، تمرين فشرده و سازنده براي نيكو شدن است. تمرين «گناهزدايي» و «خدا آشنايي» است.
فرصت فاصله گرفتن از پرتگاهها و آفات و رهايي از افتادن در مرداب هوس خواهي، نفس پرستي و شكم بارگي است.
يازده ماه خزان زدگي و انجماد زمستاني روان و جان، به يك ماه «بهارانه» زيستن در هم شكسته و رمضان نور افشاني ميكند.