تا چشم رو هم گذاشتیم شد شب نوزدهم

تا چشم رو هم گذاشتیم شد شب بیست و سوم

نمیدونم شما امادگیشو دارین یا نه اما من که اصلا اماده نیستم.نمیدونم باید چی بگم اصلا راهم میدن یا نه.

بچه ها میگم شب قدر بیاین اینجوری با خدا حرف بزنیم

بگیم دیدم در مسجد نصفه شبی شلوغه.مرد و زن دارن گریه میکنن.اومدم تو ببینم چه خبره!یعنی ما مال این حرفا نیستیم.خودت کشوندیمون.گفتی بیا بنده و بعدش بگیم خدایا ما رو هم می خری یا نه.ندا میاد اره.بیا بنده گنهکارم.

بگیم ما که لایق این حرفا نبودیم.ما کجا و سفره مهمونی شما کجا.ما کجا شب قدر کجا.ما کجا و این بنده های خوبت کجا.حالا که خودت دعوت کردی.حالا گه گفتی بیام دیگه نیگا نکن چی کارم.دیگه نگو این همه گناه رو مرتکب شدم.ما بنده بدی واست بودیم چشاتو ببند ما رو هم قاطی خوبات بخر.

بگین تو که خودت گفتی وقتی بیچاره ای میاد دم دره خونتون ردش نکیم حالا تو که مولای مشتی مایی.ما رو هم الکی الکی بخر

خدایا ببین دستام خالیه .ببین کسی جز تو ندارم.خدایا یه علیا العفو

بچه ها بیاد به حق هم دعا کنیم.اونایی که مریض دارن و فراموش نکنید.گرفتارا که به چکنم چکنم افتادن.موقع مرگ که میان خفتمون میگنن.موقع جون دادن.بگین بهمون اسون بگیره.اقامون امام رضا رو به دادمون برسونه.واسه اقای غریبمون هم دعا کنید که تو ظهورشون خدا تعجیل قرار بده.

بهشتی که رمضانهای کودکی وعده می دادند درخت و میوه داشت،تخت و هر چه هوس داشتیم.رنگ و

سایه و حریر،کاخی درخشان که لب خشک و شکم خالی را بشود با خیالش تا ربنا و خرما راه برد ولی

این روزها که هستیم،این حال ها که هستیم،بهشت های تازه تری در ایه ها پیدا می شود،

بهشت ترازو،بهشت میزان،بهشت سلام.

این روزها که هستیم،این حال ها که هستیم،رویای کفه ها و وزنه هایی که بین راستی و ناراستی فرق بگذارند،بهشتی است برای خودش.ابزارهای اندازه گیری که بی وزنی را نشان دهد و نشود عدالت عقریه هایشان را خرید یا دست کاری کرد باغ عدن ماست.اصلا عجیب ترین توصیف روز واپسین همین است:

راستگویان را،آن روز،راستی شان سود میبخشد.

سود؟راست؟

خستگی هایی هست که با تکیه و تخت و پشتی از میان نمیرود.شاید دلتنگ روز واپسینی هستیم که آب به آب بپیوندد و سنگ به سنگ و هیچ سنگی نتواند وانمود کند آب است.گفته ای جوهره اشیا پدیدار میشود و چه پاداشی بهتر از این می شود به بندگان سرگردان داد؟

اصلا وعده حسنای ما،همین که بیهودگی پشت یر می ماند.همین که (لغو)به ما آویزان نمی ماند.بهشت ما همان جایی که هیولای بیهودگی از نفس می افتد.گفته ای فقط سلام می ماند و پیش پای سلام،شک نکن که ما به گریه می افتیم بس که خود یهشت است و بس که ما از آن دور بوده ایم.

رمضان های تازه،طمع های نو لازم دارد،رویای ترازو،رویای حساب،رویای کتاب.

رویمان سیاه ولی هیچ وقت بلد نبوده ایم که تاجر نباشیم.همیشه اندکی طمع لازممان بوده است .

فایت کننده تنهایان ناتوان

تنهایم اگر بگذاری،که مرا یاری دهد؟ناتوانم اگر بگذاری،که توانم دهد؟

پرورده را جز پروردگار پناه ندهد.

  اگر رشته پیوندت را بگسلی،راهی برای دستیابی به هیچ آرزویی نخواهم داشت.من بنده تو و در قبضه قدرت توام،اختیارم دست توست،با فـــــــــــــرمان تو مرا فرمانی نیست.

چاکرتیم خدا .

خدا مرحوم آيت اللّه العظمى حاج آقا رحيم ارباب را رحمت كند. من خدمت ايشان رسيدم. يك‏بار كه خيلى سرحال بود فرمود: در اصفهان استادى داشتم به نام بديع. (از ايشان خيلى تعريف مى‏كرد). آن وقت من حدود بيست سالم بود (جريان مربوط به صد سال قبل است). يك روز، به اتفاق مرحوم آيت اللّه العظمى بروجردى و آقا شيخ مرتضى طالقانى، كه آن زمان با هم همدرس بوديم، در محضر جناب بديع نشسته بوديم و ايشان حكايت عجيبى را براى ما تعريف كردند.

مرحوم بديع فرمودند: زمانى كه من در اصفهان طلبه بودم، استادى داشتم به نام حاج ميرزا حسن نائينى كه شنيده بودم صاحب ديد باطن است.

يك‏بار كه با ايشان تنها بودم، گفتم: آقا، از آن چيزها كه مى‏دانيد و به كسى نمى‏گوييد يك كلمه به ما مرحمت كنيد! گفت: خودت مى‏گويى از آن‏ها كه مى‏دانى و به كسى نمى‏گويى! خب، تو هم يكى از آن افراد هستى كه به تو هم نبايد بگويم. گفتم: چشم استاد! و رفتم.

ادامه »

ادامه »

ادامه »