خداوندا ! گاهی که به فرشتگان نوید آفرینشم را دادی با آنکه هنوز هیچ بودم و هیچ

و هنوز حتی عدم را ترک نگفته بودم

و هنوز گلی بودم بی جان و بی روح مستی ام آغاز شد

 و آنگاه که آفریدگار دست توانایی تو تکاملم می بخشید

جسم خاکی حتی از سرم زیاد بود که تو منت بر این مخلوق بیچاره و بی جان تمام کردی

و جان بی جانم را به دمیدن روح و جان الهیت آزین بستی

و این شدم که اکنون

 و خداوند آن دم که در گذر از عدم به جان

و درست  لب مرز هست خلایق را فرمان به شجده ام می دادی

 چه غرور از من می گذشت

و برمن می تاخت

و نمی دانم که آفردیدگار اگر زمان سجده همگان برمن غرور و کبر ابلیس در پیچش فرمان تو در پیش چشم ام نبود

 و رانده شدن اش نهیبم نمی زد

 و به خویشم نمی آورد

چه بر سر آدمیت نمی آمد

 و حالا که از غرور و سرنوشت شیطان درس گرفته ام این شده ام

و اگر نبود این درس و این تلنگور چه بر سرم می آورد غرور ؟!..

و تنها دلگرمیم خداوند در کولان این غرور

روح خداوندی توست که در کنار هزاران صفت نیک انصاف نهادم در نهاده

که کلاه خویش قاضی کنم

و بدانم که سجده آغاز خلقتم به حرمت توانایی تو بوده است و بس

نه وجود ناتوان من

و خداوند نزدیکتر از …