1. كودكان بايد نسبت به رفتارى كه مربيان و والدين از آنان انتظار دارند دقيقا آگاهى داشته باشند.
2. كودكان بايد بدانند مقررات مربوط به آنان به چه علت و براى چه وضع شده است و دليل كارها را بدانند تا بهتر پذيرا باشند؛ در اين راستا بايد سعى شود هر ضابطه و مقرراتى كه وضع مى شود، دليل منطقى از ديدگاه كودك داشته باشد.
3. به كودكان بايد فرصت داد تا رفتار مطلوب و شايسته را مشاهده و تمرين نمايند و بعد از تمرين رفتار خاصى و يا عادت مطلوبى، معلم وظيفه دارد، دليل درست بودن آن را ذكر نمايد.
4. كودكان بايد رفتار صحيح را در عمل بياموزند.
5. مربيان و والدين بايد بدانند كه عادت شدن رفتار درست، حاصل تمرين و تكرار است كه عادات مطلوب در وجود كودكان جايگزين مى شود.
6. براى ايجاد عادت مطلوب، پى گيرى مداوم از طرف مدرسه و خانه بطور هماهنگ، امرى ضرورى است.
7. در اولين بار نبايد انتظار داشت كه كودك رفتار مطلوب را ارائه داده و مطيع هر دستورى باشد، بلكه بايد مدتى بگذرد تا مطلب برايش قابل پذيرش و درك باشد.
8. انجام رفتار و كارهاى خواسته شده از كودك، بايد بر اساس سن و اقتضاى ظرفيت وجودى او صورت پذيرد و حتما توانايى انجام كار براى كودك و مربى محرز شده باشد.
9. انتظار رفتارى همانند رفتار بزرگسالان و رعايت ميزانها و معيارهاى آنان از كودكان، منطقى نيست و مربيان بايد رفتارى متناسب با اقتضاى سن كودك از وى انتظار داشته باشند.
10. والدين و مربيان بايد بدانند كه موقعيتها مى توانند به تغيير رفتار كودكان، بسيار كمك كنند؛ مثلا، براى جلوگيرى از اتلاف وقت كودكان در نگاه به تلويزيون، مى توان آن را از اتاق هال (جايگاه عمومى) جا به جا كرده و در محلى ديگر كه رفت و آمد در آن كمتر است قرار داد؛ در اين صورت با تغيير محيط، كودكان ساعتهاى كمترى را براى نگاه كردن به تلويزيون اختصاص مى دهند