خواستم این اربعین را کربلا باشم ، نشد
از نجف، پای پیاده… کربلا باشم ، نشد
زائران بین نمازی در حرم یادم کنید
هر نمازی خواستم در کربلا باشم ، نشد
فرا رسیدن اربعین حسینی تسلیت باد

کاروان اسرای اهل بیت پس از تحمل رنج های بسیار در حالی وارد کوفه شدند که شهر برای پیروزی یزید آذین بسته شده بود. کاروانیان و به ویژه حضرت زینب وقتی کوفه را با آن منظره دیدند، دردشان افزون شد، چرا که کوفه شهری آشنا نزد آنان بود. روزگاری سفیر کربلا به عنوان بانوی مجلله به همراه پدر و خانواده خود در کمال عزت وارد آن شهر شده بود و زنان کوفه ریزه خوار سفره علم و معرفت او بودند. با وجود کوهی از غم، حضرت زینب پرده سکوت و اشک را در هم ندرید زیرا سیاستمداری با درایت بود و اوضاع را تحت نظر داشت و می خواست با همه ناراحتی و دشواری اوضاع، ادای رسالت کند و پیام خون شهیدان را به گوش مردم برساند، و ماهیت رژیم خیانتکار یزید را آشکار سازد. علاوه بر آن با بیان فجایع دلخراشی که کارگزاران یزید بر خاندان نبی اکرم(ص) روا داشتند، مردم را به شورش و قیام علیه آنان فرا خواند. حضرت زینب به مردم اشاره کرد ساکت باشند. نفس ها در سینه حبس شد و زنگ ها از صدا افتاد. سپس زینب(س) به نیکویی به حمد و ثنای پروردگار پرداخت. چون به نام مبارک پیامبر اکرم(ص) رسید، بر او به نیکویی درود فرستاد و این شروع شکوهمند خطبه ایشان بود که با صدای گیرا و سخن راستین خود توجه همگان را به خویش جلب کرد، سپس با شجاعت و شهامت تازیانه شماتت و ملامت را به دست گرفت و به یاد مردم کوفه آورد که عهد خود را شکستند چرا که آنان مردمانی با صفات زشتِ خدعه و تزویر، بی ایمانی و چاپلوسی هستند. حضرت در ادامه پس از رسوا کردن کوفیان این گونه خطاب كردند:
ابن زیاد: حمد خدای را که شما را رسوا کرد و مردان تان را کشت و دروغ تان را آشکار ساخت.
زینب(س): حمد خدای را که ما را به پیامبرش کرامت بخشید و از آلودگی ها پاک گردانید، پسر زیاد، رسوا نمی شود مگر فاسق و دروغ نمی گوید مگر فاجر و آن چیزی است که ما از آن به دوریم.
ابن زیاد: کار خدا را با برادرت چگونه دیدی؟
زینب(س): از خداوند در باره برادرم جز نیکویی و احسان ندیدم. او و یارانش افرادی بودند که خداوند برای آن ها شهادت را مقرر فرمود و آن ها با اختیار خود به سوی جایگاه تعیین شده خود رفتند ای زاده مرجانه، مادرت به عزایت بنشیند. کشتن سبط پیامبر(ص) نصیب شان شده است و آنان را از عذاب خدا بیم دادند و فرمودند: «آوخ! که بد توشه ای برای خویش گرد آوردید و چه بد باری را برای روز رستاخیزتان بر دوش خویش نهادید. حسرت و سرنگونی بر شما باد! تلاش تان به نومیدی گرایید و دست هاتان بریده شد. سوداگری تان به زیان انجامید و به خشم خدا گرفتار آمدید و مُهر خواری و بیچارگی بر پیشانی تان زده شد.» در ادامه سفیر کربلا تمام مسئولیت حوادثی را که رخ داده بود، بر دوش آن ها افکند تا بر گردن سران و فرماندهان و امثال آنان نیفکنند و از سهل انگاری شان در دنیا و آخرت ترساندشان؛ زیرا در دنیا ننگی بود که هیچ گاه از دامان شان زدوده نمی شد و در آخرت، غضب الهی بود. حضرت زینب (س) چنین صریح با مردم کوفه در بازار سخن گفتند که اشک از دیدگان آنان جاری شد چرا که بانوی فرزانه بنی هاشم سخنی جز حق نگفتند، کوفیان با حق ناآشنا نبودند، ولی از یاری کردنش دست باز داشته بودند، همانند انصار و مهاجرانی که فاطمه صدیقه(س) با صدای پرطنین و صاعقه وار خویش خطاب شان کرد؛ همین گونه بود آهنگ صدای امام علی بن ابیطالب(ع) در آخرین سخنرانی هایش برای مردم کوفه. این یکی از مهم ترین درس هایی است که مبلّغان قیام حسینی باید از حضرت زینب (س) بیاموزند که به طمع دنیا یا ترس از حاکمان، با باطل سازش نکنند. خطابه ایشان در بر دارنده عوامل روانی و برخوردار از عاطفه ای جوشنده و توفنده بود تا آگاهی بخشی معنوی و ابراز دوستی صادقانه با رهبران راستین و دعوت صریح آن ها و دادن مسئولیت مستقیم به شنونده و مخاطب باشند. زن امروز باید به پیروی از سفیر کربلا آن گاه که می خواهد مقاصد سیاسی اجتماعی خود را میان گروه ها و احزاب مختلف مطرح سازد، صداقت را پیشه خود سازد و چون زینب كبری شجاعانه به همه جنبه های مختلف مقاصد خود بپردازد و تنها به یک یا چند جنبه از خط مشی خود بسنده نکند و از سایر جنبه ها غافل نشود. در تمام این خطبه غرّا روی سخن آن بزرگ بانو با مردم است و خود را مستقیم با ابن زیاد و یزید طاغی روبه رو نساخت. تمام گفتار آن حضرت پیرامون مسئولیت مردم در برابر اعمال شان است. این گونه سخن گفتن، بیانگر جامعه شناسی و مردم شناسی بزرگ بانوی کربلاست. زن امروز باید جامعه شناسی را از بانوی سیاستمدار صحرای کربلا بیاموزد و بداند چگونه با هر گروه و حزبی سخن بگوید و آن ها را مخاطب قرار دهد.

امام باقر علیه السلام:
اِنّ الحُسَينَ صاحِبَ كَربَلا قُتِلَ مَظلوما، مَكروبا عَطشانا، لَهفانا فآلَى اللّه‏ُ عَزَّوَجلّ عَلى نَفسِهِ اَن لا ياتيَهُ لَهفانٌ و لا مَكروبٌ و لا مُذنِبٌ و لا مَغمومٌ و لا عَطشانٌ و لا مَن بِهِ عاهَةٌ ثُمَّ دَعا عِندَهُ و تَقَرَّبَ بِالحُسَينِ بنِ عَلىٍّ علیه السلام اِلَى اللّه‏ِ عَزَّوَجَلَّ إلاّ نَفَّسَ اللّه‏ُ كُربَتَهُ وَ اَعطاهُ مَسأَلَتَهُ و غَفَرَ ذَنبَهُ وَ مَدَّ فى عُمُرِهِ وَ بَسَطَ فى رِزقِهِ فَاعتَبِروا يا اُولـِى الاَبصار؛

حسين، بزرگ مرد كربلا، مظلوم و رنجيده خاطر و لب تشنه و مصيب ‏زده به شهادت رسيد. پس خداوند، به ذات خود، قسم ياد كرد كه هيچ مصيبت‏ زده و رنجيده خاطر و گنهكار و اندوهناك و تشنه ‏اى و هيچ بَلا ديده ‏اى به خدا روى نمى‏ آورد و نزد قبر حسين علیه السلام دعا نمى ‏كند و آن حضرت را به درگاه خدا شفيع نمى ‏سازد، مگر اين‏كه خداوند، اندوهش را برطرف و حاجاتش را برآورده مى‏ كند و گناهش را مى‏ بخشد و عمرش را طولانى و روزى ‏اش را گسترده مى ‏سازد. پس اى اهل بينش، درس بگيريد!
مستدرک الوسایل و مستنبط المسایل ج10 ، ص239 - بحارالأنوار(ط-بیروت) ج 98، ص 46، ح 5

در این زمینه روایتی از اهل بیت(ع) وجود دارد که می فرمایند: کسی که یاد اهل بیت(ع) را زنده نگه دارد، خداوند او را مورد آمرزش قرار داده و شامل رحمت خویش می کند. بنا بر این یک روحانی، منبری و یا عالم دینی باید زنده نگه داشتن یاد و راه اهل بیت(ع) را وظیفه اساسی و مهم خود بداند و در این مسیر باید تلاش کند بصیرت افزایی و معرفت افزایی را در جامعه نهادینه کرده و آن را گسترش دهد.

در این جا زنده نگه داشتن یاد و راه اهل بیت(ع) به این معنا بوده که مسلمانان به ویژه شیعیان باید کاری انجام دهند تا همواره راه خاندان پیامبر(ع) و یاد آن ها در جامعه باقی مانده و و فراگیر شود تا اسلام زنده و شکوفا بماند.

در این زمینه نشر عقیده ها و تفکرات اهل بیت(ع) مهم ترین و اساسی ترین اصلی بوده که روحانیون، مبلغان و منبریان باید همواره آن را دنبال کرده و تلاش کنند در جامعه نهادینه شود و این نیازمند به کارگیری روش های جدید در بیان این واقعه است.

در روایتی از اهل بیت(ع) که نشانگر اهمیت نقل علوم دینی با استفاده از شیو ه های جدید است آمده، کسی که وارد مسجدی شود باید چندین خصلت و ویژگی جدید را به دست آورد که نشان دهنه ارائه مطالب علمی و دینی با استفاده از دانش های نوین است.

در این زمینه روحانیون باید توجه کنند که از تکرار در نقل آموزه های دانشی پرهیز کرده، از علوم جدیدی در این زمینه استفاده کنند و این گام نخست نشر فرهنگ اهل بیت(ع) به صورت امروزی است. در نتیجه باید به گونه ای بستر سازی شود تا قشرهای گوناگون جامعه بتوانند بیشترین بهره را از معرفت و دانش اهل بیت(ع) دریافت کنند.

امروزه سطح علمی و آگاهی جامعه از گذشته بسیار فراتر رفته و نسبت به دوره های قبل تفاوت زیادی کرده، بنابراین بازگو کردن اطلاعات تکراری در کانون های فرهنگی و دینی، سبب دوری برخی افراد تحصیل کرده از این کانون های مهم شده و در این زمینه خطبه خوانان باید همواره حرفی مستند و نو برای گفتن داشته باشند.

البته منظور از گفته های تازه و غیرتکرای، گفته هایی نیست که با تعالیم روحی اسلام و معانی آن متضاد باشد؛ بلکه منظور سخنی بوده که همراه با بیان و قالبی جدید عرضه شده، اما معنای آن تغییری نکند. از دیگر نکاتی که مبلغان در عزاداری ها باید به آن توجه کنند، موضوع نماز اول وقت بوده که موضوعی مهم و ارزشمند است.

در این زمینه این حقیقت باید روشن شود که امام حسین(ع) در روز عاشورا، در آن شرایط سخت جنگ و پیکار، هیچ گاه نماز خود را با تأخیر نخوانده و همواره در اول وقت آن را ادا می کرد و این نشان دهنده اهمیت توجه به اصول دین و دستورات دینی در هر زمان و مکان است.

خبر گزاری رسا

مسئول نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاه آزاد واحد همدان بر پرهیز مداحان از جملات و اشعار توهین‌آمیز در مراسم‌های عزاداری تاکید کرد.

مداحان و روضه‌خوانان اهل‌بیت(ع) موظف هستند بر اساس منابع مستند روضه‌ها را به صورت صحیح بخوانند و با هدف آشنا کردن مردم با اهل‌بیت(ع) مراسمات را برگزار کنند و تنها به فکر به گریه انداختن نباشند.

مداحان باید مسأله همدلی و همزبانی که امسال نیز توسط مقام معظم رهبری نام‌گذاری شده را سرلوحه کار خود قرار دهند.

فلسفه عاشورا، در بطن سخنان حضرت علی(ع) نهفته است، همانگونه که ایشان فرموده‌اند «من برای اصلاح جامعه با چهار ابزار امر به معروف، نهی از منکر، سیره نبوی و سیره علوی قیام می‌کنم که نماد و جلوه سیره نبوی رأفت و مهربانی و نماد سیره علوی شجاعت و دلاوری است.»