تو علی اکبری ؛
علوی سیرت و محمّدی صورت .
آئینت جوانمردیست . صدایت ، لرزه بر اندام آنان می‏اندازد
که نفس‏های شیعه را بریده بریده می‏خواهند .

در آغوش باران زاده شده‏ای و از سینه بهار، شیر نوشیده‏ای .
از عشیره گل سرخی و از تبار آفتاب .
کوهستان‏ها ، هوای پاک نفس‏هایت را به عاریت گرفته‏اند. شاعرانه‏ترین واژه‏ها ، شعر بلند حماسه‏ات را سرودن نمی‏توانند .
محرم در محرم تصویر تابناک توست
که بر صفحه خونرنگ عاشورا می‏درخشد . لب‏های ترک خورده‏ات ، سال‏هاست فرات را
سر در گریبان نگه داشته است .
صفحات آن ظهر سرخ را که ورق می‏زنم ،
ردّ نگاه‏های پر هیبت توست که بر جا میخکوبم می‏کند.
تو اردیبهشت فصل‏های جهانی . خاکستری‏ترین روزها را خورشید کلامت به تپش وا می‏دارد .
امروز می‏آیی و ما فانوس‏های عاشقی در دست ،
میلاد خجسته‏ات را نور می‏پاشیم .

می‏آیی و چکاوکان روشنی ، روز آمدنت را به ترانه می‏نشینند
و رودهای زمین ، بهار آمدنت را آواز می‏خوانند .