پروردگار بگذار ای بار من قصه آدمیان را برایت باز گو کنم چون کودکی که قصه آموخته از والدین را برایشان دوباره خوانی می کند و یا آمزنده ای که با آموزگار خویش آموزه پس می دهد

آن روزگار کم بودیم و تنها مردی و زنی که آغازگر خلقت و هم هبوط نمودند

و در گذر زمان ما آرام آرام پیش چشمان تو به سرعت مشمول تکثیر شدیم

و به حکمت تو در شعبه ها و در فرق زیاد و بسیار ازدیاد یافتیم

و آنگاه هر یک در اقلیمی از این جهان پهناور کوچک مسکن یافتیم

و جمعی و قومی شدیم به رنگی و نِادی و زبانی

گاهی اهل گناه و گاهی صالح ، گاهی اهل کذب و گاهی صادق

تقدیر توبود که یکدیگر را بشناسیم و به وسعت خلقت تو آفرین گویم

و اما باز آدمی و اشتباه شانه به شانه شدند تا از همان ، انسانیت غافل شویم و در تصور کوچکمان خویش را از دیگران بر تر یابیم .

و خداوند نمی دانم کجای قصه که سرگردان شدیم

و فراموشمان شد که هیچ کداممان را بر دیگری برتری نیست

و برتری تنها از آن توست و غافل شدیم که ایمان و تقوا و توسل به تو است که بزرگوار و برتری می کند و هیچ …

و خداوند که تنها تویی که از حال و قصه تنهای همه ی ما اگاه و بر ما دانایی

تو بگو

و اندازه کن تقوای ما را

و بگو که کدام یک برتریم نزد نگاه تو

و نه نزد نگاه غیر از نگاه تو

و تنها نگاه تو .

و خداوند نزدیکتر از …