آقايى در تبريز خيلى كمالات داشته، از جمله اين كه روزى يك صفحه يا يك ورق قرآن مى خوانده و مى گفته است كه خداوند متعال دو نعمت به من ارزانى داشته: يكى اين كه، توفيقِ بُكا در عزاى سيّدالشهدا ـ عليه السّلام ـ را دارم؛ و ديگر اين كه، قرآن را با كسالت نخوانده ام. به عقيده ى بنده خيلى كلام بزرگى است.
قرآن اين قدر عظمت دارد كه خداوند درباره ى آن مى فرمايد:«وَ لَقَدْ يَسَّرْنَا الْقُرْءَانَ لِلذِّكْرِ» به راستى كه قرآن را براى ياد [خدا] آسان نموده ايم.(1)

آيا درست است با اين عنايت كه خدا به ما كرده، در وقت تلاوت قرآن بدون حضور و توجّه و تدبّر ـ نعوذ باللّه مثل كسانى كه قرآن را قبول ندارند ـ به لقلقه ى زبان اكتفا كنيم؟!

در صورتى كه در روايت است كه: «أَنَا جَلِيسُ مَنْ ذَكَرَنِى.»(2)؛ (من همنشين كسى هستم كه به ياد من باشد.) و قرآن خودش مُيَسَّر ( فراهم شده، آسان) است براى ذكر. و ذاكر به قرآن، ذاكرِ خداوند جليل و به او متوجه است، مثل اين كه دو نفر با هم صحبت مى كنند، هم اين صحبت مى كند هم آن. خيلى مطلب بالا است، پس ما قرآن نمى خوانيم. نعمتهايى به اين بزرگى براى ما فراهم است، براى هيچ امّتى، چنين نبوده است كه اينگونه خواصّ و آثار داشته باشد.

از فرمایشات آیت الله بهجت (ره )

1. سوره ى قمر، آيه ى 17.

2. اصول كافى، ج 2، ص 496؛ من لايحضره الفقيه، ج 1، ص 28؛ وسائل الشيعة، ج 1، ص 311؛ ج 7، ص 149، 162 و…