این‌که « چرا اسامی اهل بیت ( علیهم السلام ) بالاخص فاطمه زهرا ( سلام الله علیها ) در قرآن کریم نیامده است؟» سئوالی است که قرن‌ها ذهن مسلمانان خصوصاً شیعه را به خود مشغول داشته است.
برای بسیاری معقول چنین به نظر می‌رسد که اگر اهل بیت ( علیهم السلام ) و به خصوص حضرت فاطمه ( سلام الله علیها ) جایگاهی رفیع در دین خدا در کنار پیامبر اسلام( صلي الله عليه و آله ) داشتند، می‌بایست صراحتاً در قرآن کریم معرفی می‌شدند، حال آنکه چنین نیست.
در پاسخ به چنین شبهه¬ای آمده است:
اولاً؛ با بررسی توصیف‌هاي قرآنی از شخصیت اهل بیت ( علیهم السلام ) و به‌خصوص حضرت فاطمه( سلام الله علیها ) معلوم می‌گردد که آنچه از عظمت اهل بیت( علیهم السلام ) به احتیاط در روایات مطرح شده قبل از آن، با تأکید عجیبی در قرآن کریم آمده است که دیگر هرگونه شک و تردیدی را زایل می‌کند. ( ر.ک: هود، 17، رعد 43 ).
ثانیاً؛ سنت الهی در همه امور دینی عموماً، و در امور عظیم دینی خصوصاً، بر آزمایش مؤمنان استوار است تا صدق ایمانشان در آن امور عظیم، آشکار گردد. ( نقی‌پورفر، 1380، ص 9 ).
«وَ إِنْ کُنَّا لَمُبْتَلِينَ».( المؤمنون،30 ). «و ما مسلّماً همگان را آزمایش می‌کنیم».
در منابع فریقین روایاتی است که دلالت بر حجم عظیمی از آیات قرآن درباره‌ی اهل بیت ( علیهم السلام ) دارد مانند حدیثی که از امام محمدباقر ( علیه السلام ) و دیگر معصومان نقل شده است:
«آیات قرآن به چهار گروه نازل شده است؛ 1/4 آن درباره‌ی ما و 1/4 درباره‌ی دشمنان ما و … ». ( کلینی، 1365، ج2، ص628 ).
احادیثی دیگر به این مضمون در مصادر فریقین فراوان‌اند، برای نمونه، مرحوم کلینی با سند صحیح از ابوبصیر چنین نقل می‌کند:
«از امام صادق( علیه السلام ) درباره آیه «اَطیعُوا اللهَ و اَطیعُوا الرسولَ و اوُلِی الاَمْرِ مِنْکُم» . پرسيدم، فرمود: آیه درباره علی و حسن و حسین ( علیهم السلام ) نازل شده و [ مراد از اولی الامر آنان‌اند ] گفتم: مردم می‌گویند: چرا نام علی و اهل بیت( علیهم السلام ) او در قرآن نیامده است؟ فرمود: به آنان بگویید [ کلیات ] نماز بر رسول خدا ( صلی الله علیه و آله ) نازل شده ولی تعداد سه یا چهار رکعت آن ذكر نشده است و رسول خدا( صلی الله علیه و آله ) آن را برای مردم تفسیر کردند … .
[ به همین گونه کلیات ولایت ائمه ( علیهم السلام ) به طور عام در قرآن نازل شد و پیامبر اکرم( صلی الله علیه و آله ) آن را تبیین کردند.] ( حسکانی، 1411، ج1، ص191).