کبودی رخسارم را بهانه نکن که تو از سال‏ها پیش، با طعم تلخ سیلی و تازیانه آشنا هستی؛ این قامت خمیده هم

که به پای شکستگی قد مادرمان نمی‏رسد.

چرا خودت را از من دریغ می‏کنی؟

نکند از خواهرت رنجیده‏ ای؟ دلتنگ دختر سه ساله‏ ات هستی که در خرابه‏ های شام تنها ماند؟ داغ دلم را تازه‏ تر نکن!

بگذار این زخم کهنه، سربسته بماند؛

من خسته‏ تر از آنم که بتوانم دوباره بر قصه غم‏ انگیز دختر سه ساله و سر بریده،

زار بگریم.

چشمم به خون نشست از دیدن آن تن کوچک پر از کبودی و سوختگی!

تو را به جان رقیه علیهاالسلام مرا دریاب! من برای یک دل سیر گریستن

به آغوشت محتاجم!