از محضر آيت الله بهجت سوال شد، حاج آقا، عمرمان گذشت و دارد مي گذرد، هنوز لذتي از عبادت و به خصوص نمازمان احساس نكرديم، چه بايد بكنيم كه ما نيز اقلاً از آنچه را كه ائمه و پيشوايان معصوم (عليهم السلام) فرموده اند، بچشيم؟ چه كنيم در نماز حضور قلب داشته باشيم؟
آيت الله بهجت در حالي كه سرش را تكان مي داد فرمود: آقا، عامّ البلوي است، اخوُك، مِثْلُك اين دردي است كه همه گرفتاريم.
عرض شد: آقا به هر حال مراتبي دارد، و مسأله نسبي است بعضي همچون شما مراتب عالي داريد و ماها هيچي؟ ماها چه بايد بكنيم؟
باز فرمود: شايد من مرتبه شما را تمنّا كنم.
بعد از اصرار ما فرمودند: اين احساس لذّت يك سري مقدمات خارج از نماز است. يك سري مقدمات در خود نماز و آن اين است كه:انسان گناه نكند، قلب را سياه و دل را تيره نكند، معصيّت روح را مكدّر و نورانيت دل را مي برد.
بايد روغن چراغ را زياد كنيم (معرفت پيدا كنيم) ايمان قلبي و باطني را تقويت كنيم. وقتي وارد نماز مي شويد هنگام خواندن حمد و سوره به معناي آن توجه كنيم تا ارتباط حفظ شود.
بايد در طول 24 ساعت حواس خود را كنترل كنيم در طول روز گوش، چشم و … را كنترل كنيم.
از اوّل نماز، توسل حقيقي به امام زمان (عج) پيدا كني.