یک کلاس عالی تربیت و نمونه تربیت اسلامی کودک در خانه زهرا علیه السلام تاسیس شد . کلاس مذکور با همکاری علی بن ابی طالب و فاطمه زهرا اداره می شد و شخص اول اسلام یعنی پیغمبر رسما بر آن نظارت داشت . اصول تربیتی و برنامه آن مستقیما از جانب پروردگار نازل می گشت بهترین برنامه تربیتی اجرا شد و برجسته ترین افراد را تربیت نود.

1-5درس اول : محبت

شاید اکثر مردم خیال کنند که دوران تربیت کودک از وقتی آغاز می‌شود که خوب و بد را درک کند و اهل رشد و تمیز شود و قبل از آن، تربیت مؤثر نیست، و کودک تحت تاثیر عوامل خارجی واقع نمی‌گردد. اما این عقیده درست نیست، زیرا به تصدیق دانشمندان فن تربیت، تربیت و پرورش کودک از همان آغاز تولد او باید شروع گردد. چگونگی دوران شیرخوارگی و حوادث و رفتار پدر و مادر تا حدودی در پرورش نوزاد تأثیر دارد و شخصیت آینده او از همین ایام شروع می‌شود.

در نزد دانشمندان فن تربیت و روانشناسان، این مطلب به اثبات رسیده که اطفال در تمام دوران کودکی، به محبت و اظهار علاقه نیازمندند. کودک می‌ خواهد پدر و مادر بیش از حد، اور را دوست بدارند و نسبت به او اظهار علاقه نمایند. کودک چندان توجهی ندارد که در کاخ زندگی می‌کند یا در کوخ، لباس و خوراکش خیلی اعلاست یا نه. اما بدین موضوع کاملا توجه دارد که دوستش می‌دارند یا نه. این احساس درونی، کودک را چیزی جز اظهار محبت و نوازش ارضا نمی‌کند. سرچشمه اخلاق و شخصیت آینده او همین اظهار محبت ‌هاست. همین آغوش گرم مادر و نوازشهای مخلصانه پدر است که روح بشر دوستی و علاقه به همنوع را در کودک می‌دمد و برای اظهار همدردی و کمک به دیگران آماده‌اش می‌سازد. همین نوازشهای بی‌شائبه است که کودک را از ترس و تنهایی و ضعف نجات می‌دهد و به زندگی امیدورا می‌سازد. همین مهر ورزیها و بوسه‌های بی شائبه است که روح خوشبینی و خوشخویی را به او تلقین می‌کند و او را به سوی زندگی اجتماعی و تعاون و همکاری هدایت می‌نماید. و از عزلت و گوشه گیری نجاتش می‌دهد. بواسطه همین نوازشهاست که کودک احساس شخصیت می‌کند و خودش را لائق دوستی می‌داند.

کودکی که از جهت محبت کسری داشته باشد معمولا ترسو و خجول و ضعیف و بدبین و گوشه‌گیر و بی‌علاقه و پژمرده و حتی مریض بار می‌آید. گاهی هم ممکن است برای اظهار عکس العمل و نشان دادن بی‌نیازی، دست به اعمالی نظیر جنایت، دزدی و قتل نفس بزند تا بدان وسیله از اجتماعی که او را دوست ندارد انتقام گیرد و تظاهر به بی‌نیازی کند.

پس محبت و نوازش کودک یکی از احتیاجات ضروری او بشمار می‌رود و برای پرورش او ضرورت دارد.

درس مذکور در خانه زهرا (علیها السلام) به طور کامل اجرا می‌شد و پیغمبر اکرم عملا آنرا به فاطمه یاد می‌داد.

روایت شده: وقتی امام حسن علیه السلام به دنیا آمد او را در پارچه زردی پیچیده خدمت رسول خدا آوردند. فرمود: مگر بشما نگفتم: نوزاد را در پارچه زرد نپیچید؟ سپس لباسهای زرد حسن را دور انداخت و او را در پارچه سفیدی پیچید. در بغل گرفت و شروع کرد به بوسیدن و همین عمل را نسبت به امام حسین (علیه السلام) نیز انجام داد.

روایت شده روزی رسول اکرم به نماز جماعت مشغول بود. هرگاه به سجده می‌رفت امام حسین علیه السلام بر پشت او سوار می‌شد و پاهایش را حرکت می‌داد. وقتی می‌خواست سر از سجده بر دارد حسین را می‌گرفت و کنار می گذاشت. هنگامی که دوباره به سجده می‌رفت، باز امام حسین (علیه السلام) بر آن جناب سوار می‌شد، پیغمبر او را می‌گرفت و کنار می‌گذاشت. پیغمبر با همین کیفیت نمازش را بپایان رسانید. یک نفر یهودی که جریان را مشاهده می‌کرد عرض کرد: شما نسبت به کودکانتان طوری رفتار می‌کنید که ما از آن امتناع داریم! پیغمبر فرمود: شما هم اگر به خدا و رسول ایمان داشتید نسبت به کودوکان مدارا می‌نمودید. یهودی بواسطه رفتار پیغمبر مسلمان شد.

روزی رسول خدا امام حسن را می‌بوسید و نوازش می‌کرد «اقرع بن حابس» عرض کرد: من ده فرزند دارم ولی تا حال هیچ یک از آنان را نبوسیده‌ام.

پیغمبر غضبناک شد و فرمود: اگر خدا محبت را از قلب تو گرفته من چکنم؟ هر کس نسبت به اطفال ترحم نکند و احترام بزرگسالان را نگه ندارد از مانیست.

روزی رسول خدا از در خانه فاطمه عبور کرد، صدای گریه حسین علیه السلام را شنید. فاطمه را صدا زد و فرمود: مگر نمی‌دانی گریه حسین مرا اذیت می‌کند.

«ابو هریره» می‌گوید: روزی پیغمبر، حسن و حسین علیهما السلام را بر دوش مبارک سوار نموده بود. در بین راه گاهی حسن را می‌بوسید و گاهی حسین را. مردی عرض کرد: یا رسول الله این دو کودک را دوست داری؟.

فرمود: آری. هر کس حسن و حسین را دوست بدارد با من دوستی نموده و هر کس با آنان دشمنی کند با من دشمنی کرده است.

پیغمبر گاهی به فاطمه (علیا السلام) می‌فرمود: حسن و حسین را بیاور. وقتی آنان را خدمت آن حضرت می‌برد، آمها را به سینه می‌چسبانید و مانند گل می‌بویید.

ابو هریره می‌گوید: پیغمبر را دیدم که دهان حسن و حسین را می‌مکید چنانکه خرما را می‌مکند.