آه! از جدایی حرف نزن! تو با این حرف‏ها، آتش به جانم می‏زنی. نرو! …
مرا در بی‏کسی‏هایم تنها مگذار! مرا طاقت وداع نیست، که شانه‏هایم زیر آوار این اندوهِ بزرگ، خواهد شکست. بمان! گرچه می‏دانم تشنه‏ای و عطش، بر تار و پودِ جسم نحیفت پیچیده است. چه کنم که تهیدستم و مرا جرعه‏ی آبی نیست تا گوارای وجودت کنم.
آرامش قلبم! نرو. که آن بیرون، جز تیر و خون، چیز دیگری انتظارت را نمی‏کشد. تو، هنوز برای جنگیدن کوچکی! خیلی کوچک.
دوست ندارم لحظه‏ی پرواز سرخت را به تماشا نشینم.
آرام بگیر، عزیزم! نمی‏دانم چرا دیگر تکان‏هایم آرامت نمی‏کند؟!
گریه نکن، غنچه‏ی شش ماهه‏ی من! مبادا صدای گریه‏ات را بشنوند و تو را از من جدا کنند! نمی‏دانم این همه شتاب برای چیست؟ چه می‏بینی که این طور عاشقانه سر از پا نمی‏شناسی و به شوق وصال بی‏تاب شده‏ای؟
آیا از من خسته شده‏ای؟ من گهواره‏ی خوبی برایت نبوده‏ام؟
با من بگو! پس از تو، دیگر حضور چه کسی آغوشم را معطّر خواهد ساخت. راستی! دیشب، کابوس بدی دیدم، خوابِ یک قنداقه‏ی خونین را، خوابِ یک تیر را دیدم که از آن، خون می‏چکید؛ خونِ گلوی نازک تو!
خواب فرشته‏هایی را دیدم که برای گرفتن یک قطره از خون حلقت، از هم سبقت می‏گرفتند؛ خواب سرگردانیِ خودم را دیدم که به غارت می‏بردنم.
حالا به من حق می‏دهی که دلواپس و مضطرب باشم؟ حق می‏دهی علی جان؟!
تو، تنها دلیل بودنِ منی! آخر بی‏تو من به چه کار آیم؟ گهواره بی‏کودک، می‏شود؟! …
برگرد، آرام جانم! این قدر از «رفتن» حرف نزن! به خدا که من تحمّل این جدایی را ندارم!
برگرد!
کاش می‏دانستم، این همه بی‏تابی‏ات را چگونه پاسخ دهم! من نیز در رویایی شیرین، دیده‏ام
خوابِ خونین شهادت را.
گهواره‏ی من! این قدر برایم لالایی «ماندن» مخوان! دیگر جنبیدن تو مایه‏ی آرامش قلبم نیست؛ که مرا عشق بزرگی، بی‏تاب کرده است.
مگر بابا را نمی‏بینی؟
گل‏های محمدی صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم ، یکی یکی پژمردند؛ دیگر در بوستان اهل بیت، جز من، گلی
نمانده!
توفان در راه است، باید خود را به «کشتی نجات» برسانم! من آخرین بازمانده از قافله‏ی عاشورا هستم!
رفیق لحظه‏های خوب من! بارها در گرمای آغوشی آرمیدم و بارها به نغمه‏ی دلنواز لالایی‏ات دل سپردم
امّا … این لحظه، نه آغوش تو، و نه آغوش مادر، هیچ کدام آرامم نمی‏کند.
که من صدای لالایی خدا را می‏شنوم! که من آغوش باز خدا را می‏بینم!
وقت تنگ است؛ باید بروم؛ این قدر بر «ماندم» اصرار مکن! در خیمه ماندن و از عطش مردن؟ … نه! … نه! تا درهای شهادت را نبسته‏اند باید بروم! من تشنه‏ی پروازم. می‏خواهم از بابا دفاع کنم. معراج سرخ من، روی دست‏های بابا دیدنی است!
گهواره‏ی من! به خدا که آرزوی بهشت، لحظه‏ای رهایم نمی‏کند. من آخرین سرباز حسینم!
و مظلوم‏ترین شهید کربلا؛ باید بروم، دنیا منتظر پرواز من است

کارنامه‌ام

پر از تقلب و گناه

خط خطی سیاه

هیچ وقت درسخوان نبوده‌ام ولی

در شب تولدت

مثل کاج

توی طاق نصرت محله کار کرده‌ام

شاخه‌های خشک داربست را

بهار کرده‌ام

*

راستی دو روز قبل

سرزده به خانه‌ی دل امید - همکلاسی‌ام - سر زدی

ولی چرا

به خانه‌ی حقیر قلب من نیامدی؟

رد شدم، قبول

ولی به من بگو

کی به من اجازه‌ی عبور می‌دهی؟

راستی اگر ببینمت

به من هر چه خواستم می‌دهی؟

کارنامه‌ی مرا

دست راستم می‌دهی؟

نا امید نیستم ولی به خاطر خدا

از کنار نمره‌های زیر ده عبور کن!

ای عصاره گل محمدی!

فصل امتحان سخت ما ظهور کن !

ماه رجب المرجب ماه عظیم و بزرگی است و خدای متعال در این ماه عبادات ویژه ای به مؤمنان هدیه داده است. در این شهر الله اَلاصَبّ که رگبار تند رحمت الهی است؛ بر سر بندگان می بارد. لحظه لحظه ی این ماه، بسیار بزرگ و مغتنم است. از جمله هدایای ویژه الهی در این ماه دعاهای بسیار زیبا با مضامین عمیق، لطیف و بلند است.

اتاق کوچکی درمکّه

درمیان کوچه های خاکی مکه

درحصارهمسایگان سرد و بی مهر

تنها نشسته ، نگران خدیجه

خدیجه منتظرست

منتظر تولد کودکی ست

و آن کودک راقبل ازولادت

قرآن داده نوید ولادت

و باز خدیجه تنهاست

… نگرانست

چه خواهد شد؟

آیا زنان مکه به یاریش خواهند آمد؟

می آیند یا نمی آیند ؟

اگر نیایند ، چه خواهد شد ؟

کم کم درد شروع میشود

کم کم نشانه های ولادت فاطمه …

ناگهان ، انگار یکمرتبه

تمام دردها و نگرانیهای خدیجه

با آن نشانه ها، گم میشود

کودک می آید

ودیگر خدیجه نگرانی ندارد

شوق ولادت فرزند

آنهم ولادت کوثر

انگار تمام هستی خدیجه

انگار تمام دردهای خدیجه

انگار تمام ناراحتی خدیجه

با شروع تولد فرزند خدیجه

به شادی وشعف تبدیل میشود

درآن اوج تنهایی

ادامه »

برترین زنان عالم از ابتدا تا انتهای جهان، فاطمه است.

المناقب المرتضویه، ص113

ـ دختر عزیز و دلبندم! بیا به آغوش من! مدتهاست که چشمهای ملتمسم انتظار مقدمت را می کشند. بشتاب!

ـ پدر مهربانم! به خدا قسم من به دیدار تو علاقمندترم!(1)

فاطمه(س) آرام چشمها را گشود و لحظه ای به سقف خیره شد. پدرش بود که او را به سوی خود خوانده بود. اما چه زیبا و فرح بخش! پیامبر(ص) را دیده بود، که در قصری که از دُرّ و مَرمَر سفید ساخته شده بود و تمامی فضا را روشن کرده بود، انتظار او را می کشید. چهره اش باز شد. گویی روحی تازه در کالبدش دمیده بودند. مدتها بود که طعم خوشحالی را نچشیده بود. دریافت که در آستانه تولدی نوین قرار دارد و دفتر زندگانی غمبارش، تا چندی دیگر بسته خواهد شد. سخن پیامبر(ص) در آن لحظات آخر که فرموده بود:

ـ فاطمه جان! تو اولین فرد از خاندان من هستی که به من ملحق می شوی؛

چون خاطره ای شیرین در ذهنش نقش بست. دیگر فرصت چندانی نداشت. باید خود را آماده می کرد. دستها را بر زمین گذارد و به زحمت برخاست؛ اما درد امانش را برید. دیگر زهرای هیجده ساله نمی توانست بایستد. تمامی پیکر مقدسش را ضعف فرا گرفته بود. احساس می کرد که آهسته آهسته، رمقهای آخر نیز، از بدنش خارج می شود. دلش می خواست بار دیگر بیارامد اما نمی توانست. باید برای سفری جاودانه آماده می شد. در حالی که دستش را به دیوار تکیه داده بود، از اطاق خارج شد. نور خورشید، چشمانش را آزرد. توان ایستادن نداشت. پاهایش سست شد و بر زمین نشست. پس از لحظاتی دوباره برخاست و خود را افتان و خیزان به محل شستن لباسها رساند. آنها را در تشت ریخت. دلش می خواست، در این ساعتهای آخر نیز، از کودکانش غافل نباشد. با دستهای لرزان و بی رمق خود، به لباسها چنگ می زد. هر بار که دستش گلوی لباسی را می فشرد، تمامی توانش به کمکش می آمد. به یاد روزهایی افتاد، که یک تنه لباسها را می شست، گندم آرد می کرد، نان می پخت و هنوز هم سرحال و با نشاط بود و هنگامی که علی(ع) به خانه می آمد، با آغوش باز و بی آنکه علی(ع) چیزی از زحمتهای او بفهمد، از او استقبال می کرد. در حالی که اکنون هر چند بیش از 75 یا 95 روز بیشتر از آن زمان نمی گذشت، هر یک از این کارها، چون کوهی به نظرش می رسید.

پس از آن که لباسها را شست، کودکانش را فراخواند. کودکان که می دیدند مادر، بستر را رها کرده است، پنداشتند، که دیگر سایه های غم از حریم خانه شان رخت بربسته است. شاید فاطمه(س) گفت:

ـ حَسَنم، بیا مادر! سر و رویت را شستشو دهم!

مادر، آب بر سر و روی حسن(ع) ریخت. ناگهان چشمهای مادر پر از اشک شد. گویی این اشک است که به جای آب بر سر و صورت حسن(ع) می نشیند. حسن(ع) چشمان معصوم و دلربایش را به چشمان پر از اشک مادر دوخت. مادر نیز نگاه خسته اش را در نگاه او امتداد داد. آه از نهاد فاطمه(س) برخاست. در چشمان زیبای حسنش آینده ها را می دید. او را می دید، که در میان امت جد خود غریب و تنهاست. دریای حلم و بزرگواری و بخشش بود، اما در حلقه دوستانش نیز، در زیر جامه خود، زره می پوشید. و هنگامی که نگاه فاطمه(س) به تشت افتاد، به یاد روزی افتاد، که حسنش دل تشت را رنگین و کبود می کرد.

ادامه »